Framhaldssagan

 

3

 

Fundinum var lokið. Björn yfirvarðstjóri kallaði Sveinka inn á skrifstofu til sín.

"Ég er með tvö verkefni fyrir þig," sagði Björn. "Ég vil að þú einbeitir þér að því að brjóta Prestaklíkuna á bak aftur, en fyrst ætla ég að biðja þig um að taka með þér tvo keðjuhunda og banka uppá hjá þessum náunga." Björn rétti honum ljósmynd. "Þú kannast við kauða, er það ekki?"

Sveinki leit á myndina. Hún var af Hökka hundi.

"Æ, já. Hökki kallinn. Manstu þegar hundar voru bannaðir í Reykjavík? Gúdd tæms. Hvað hefur hann gert af sér núna blessaður?"

"Ég hef fengið kvartanir frá leigjendum hans, allt konum, um að hann sé að abbast upp á þær, oft mjög gróflega. Hér er skýrslan." Björn rétti Sveinka þykka möppu.

"Ég vil nú ekki gera lítið úr kynferðislegri áreitni, en væri ekki tíma mínum betur varið í eitthvað annað? Hvernig er þetta? Vinnur engin hérna nema ég?" sagði Sveinki.

"Ég er búinn að senda tvo kollega þína til að ræða við gæjann, en þeir ná engum árangri. Ég er orðinn þreyttur á þessu. Þú nærð árangri."

"Fæ ég 00 leyfi?"

"Nei, en ég get látið þig hafa -2 leyfi."

"Leyfi til að meiða. Ég er ekki viss um að það sé nóg. Ég gæti þurft -1."

"Leyfi til að misþyrma, segirðu. Hm. Jæja þá. Segjum það. En þá vil ég aldrei þurfa að heyra minnst á Hökka hund framar."

"Hafðu ekki áhyggjur. Málið er dautt," sagði Sveinki og stóð upp.

"Heyrðu, Sveinki, sestu niður. Ég á eftir að tala við þig um prestana."

"Æ, getur það ekki beðið? Ég er ekki í stuði til að tala um þá núna."

"Jæja, þá. Við spjöllum saman seinna," sagði Björn góðlátlega.

"Kærar þakkir, yfirvarðstjóri," sagði Sveinki og gekk út af skrifstofunni.

 

Framhaldssagan

 

2

 

Sveinki lagði gamla brúna Wagoneer jeppanum sínum með brotnu gerviviðarklæðningunni í stæði við Lögreglustöðina við Hlemm. Fimm mínútum síðar sat hann á fundi sem yfirvarðstjórinn Björn Björnsson stjórnaði. Herbergið var troðfullt og loftið var þungt.

 

“Gott fólk,” rumdi Björn. “Það er kominn tími til að takast á við þennan glæpaklíkufaraldur sem fer eins og eldur í sinu um höfuðborgarsvæðið. Það er skömm að þessu. Eins og mig grunaði er Vestur-Íslendingaklíkunni verulega farið að vaxa fiskur um hrygg. Þetta lið kemur hingað heim fáránlega ofmenntað, með amerískan hreim, skuldahala, hóp af börnum, fær svo ekki vinnu auðvitað—ég meina, hver vill ráða þetta pakk?—og fer að díla dóp til að geta borgað námslánin og VISA reikningana.”

 

“Nú ekki eru Austur-Evrópugengin skömminni skárri,” hélt hann áfram, “hangandi í Kringlunni daginn út og inn, stelandi öllu steini léttara. Mér er tjáð að í Kringlunni fari ein búð á hausinn á viku vegna “vörurýrnunar.” Huh, öllu má nú nafn gefa.”

 

“Djöfulsins innflytjendur,” sagði hrokkinhærð rauðbirkin götulögga.

 

Björn sló hramminum í borðið. “Ég líð engan rasisma hér, Ásgeir! Er það skilið?”

 

“Já, yfirvarðstjóri.”

 

“Svo getur þú nú trútt um talað, Eyjapeyinn þinn,” bætti Björn við.

 

“Heyrðu, þetta er nú ekki sanngjarnt,” svaraði Ásgeir.

 

“Sanngjarnt? Auðvitað er þetta ekki sanngjarnt. Lífið er ekki sanngjarnt. Það veist þú jafnvel og ég, kallinn minn. Í veröld þar sem Árni Johnsen fær að gefa út plötur getur lífið ekki verið sanngjarnt. En við bítum á jaxlinn og gerum okkar besta, er það ekki Ásgeir?”

 

“Já, yfirvarðstjóri.”

 

“Þetta líkar mér,” sagði Björn og klappaði manninum á kinnina svo small í.”

 

Björn var þögull nokkra stund. Svo hóf hann aftur upp raust sína. “En verst er auðvitað Prestaklíkan.”

 

“Heyr, heyr! Helvítis prestarnir,” sögðu allir fundarmenn, nema einn. Sveinki sagði ekki orð. Hann fann hópinn stara á sig, en hann var þögull sem gröfin, horfði beint framfyrir sig og hreyfði hvorki legg né lið.

 Framhald

FRAMHALDSSAGAN

BORG ÓTTANS

Annað bindi

UGGUR OG ÓTTI

1

Leynilögreglusvínið Sveinki sat við eldhúsborðið heima hjá sér, borðaði ristað brauð, drakk kaffi og las Séð og heyrt. Greinin sem hann var að lesa var um ungmey sem hafði flutt heim til Búðardals og náð sér uppúr fíkniefnaneyslu og öðrum ólifnaði sem hún hafði leiðst útí í stórborginni. Titillinn á greininni var EITURHRESS Í SVEITINNI.

"Hugguleg pía," sagði silkimjúk rödd að baki Sveinka.

Hann sneri sér við og horfði í augu sambýliskonu sinnar, Rebbu.

"Þú hefur alltaf verið svolítið veikur fyrir svona klípulegum sveitasvínkum, er það ekki, Sveinki?"

Sveinki þagði.

Rebba, sem var grannur og spengilegur refur, hallaði sér fram og las yfir öxlina á honum. "‘Já, já,' segir Svínka, ‘ég er eiturhress. Búinn að ná mér upp úr öllu ruglinu og horfi bara björtum augum á framtíðina.' Og áður en blaðamaður kveður hana bætir hún við glettnislega, ‘Nú vantar mig bara góðan mann svo ég geti farið að hlaða niður grislingum!'"

"Ah, ég þarf þá ekki að hafa áhyggjur að þú farir að eltast við þetta flesk. Þú vilt jú ekki eignast börn," sagði Rebba.

Sveinki þagði. Hann var dulur í eðli sínu. Þar að auki var hann orðinn of seinn í vinnuna og hafði hvorki tíma né var í skapi til að ræða þetta. Barneignir voru viðkvæmt mál á heimili Sveinka og Rebbu. Rebba hélt að sambýlismaður hennar vildi ekki eignast börn, en málið var að Sveinki hafði ekkert á móti því að eignast afkvæmi. Hann vildi bara eignast þau með konu af sömu tegund og hann.

Framhald

Drög að skáldsögu

 

 

BORG ÓTTANS

 

Fyrsta bindi

 

ÁST Á AFSLÆTTI

 

Svínka er saklaus en hress hnáta utan af landi, sem kemur til höfuðborgarinnar og fer að vinna í Bónus. Hún les í Mogganum að ungar svínkur hverfi undir dularfullum kringumstæðum í borginni, en hún hefur ekki áhyggjur af því. Hún er ung, falleg og hraust. Það getur ekkert komið fyrir hana.

 

Áður en langt um líður gerist hún ástkona eigendanna. Hún er nútímasvínka og engin tepra. Hún lifir spennandi þotu- og lostalífi í dálítinn tíma, en kemst svo að því að það er bara verið að spila með hana. Hún heyrir feðgana segja að þegar þeir séu búnir að fá leið á henni verði hún brytjuð niður í skinkusalat eins og allar hinar sveitasvínkurnar. Núna skilur hún loksins slagorðið “Bónus býður betur.”

 

Svínka flýr í öngum sínum út í nóttina, en hún er orðin forfallin kókaínneytandi. Til að fjármagna neysluna leiðist hún út í súludans á næturklúbbnum Dr. Yes í Sandgerði, þar sem hún kemst í kynni við bæði mansal og vændi. En hún á enn eftir snefil af sjálfvirðingu og lofar sjálfri sér að taka aldrei þátt í slíku.

 

Eftir að lögbann er sett á súludansstaðinn hrekst hún aftur til Reykjavíkur, þar sem hún reynir að lifa hefðbundnu, heiðvirðu lífi. Hún fær vinnu á leikskóla og dreymir um að fara í Fóstruskólann. En launin eru lág og hvernig sem hún reynir tekst henni ekki að láta enda ná saman. Svínku finnst gott að borða og matarreikningarnir eru óhemju háir því hún neitar að versla í Bónus.

 

Örvænting, fíkn og fátækt leiða hana lengra og lengra út í óvissuna. Hvers eiga svín að gjalda? Hún sekkur dýpra og dýpra niður í undirheima Reykjavíkur og rekst úr einni kjallaraholu í aðra. Nýjasti leigusali hennar, Hökki hundur, hótar að beita hana ofbeldi ef hún borgar ekki leiguna. Hún biður hann vægðar. Hann svarar með hægð, “Allt er falt, vinkona. Ég get gefið þér afslátt á leigunni . . . ef þú gefur mér afslátt á blíðu þinni, væna.” Svínka sýpur hveljur, en sjálfsálitið er í molum og hún er komin út á ystu nöf. Að lokum gefst hún upp og gerist--vændissvín. Hún fylgir Hökka inn í íbúðina hans. Hann opnar bjórflösku, setur Ham á fóninn og byrjar að afklæðast. Svínka kastar upp en það verður ekki aftur snúið. Hökki glottir.

 

Næsta morgun, eftir sérlega ógeðfelda nautnanótt með Hökka, heyrir hún gamalkunnugt lag í útvarpinu, "Er ég kem heim í Búðardal" með Ðe Lónlí Blú Bojs. Hún fellir tár, en tekur svo á sig rögg, pakkar saman föggum sínum í gömlu snjáðu ferðatöskuna sem pabbi hennar átti, gengur niður á Umferðamiðstöð og yfirgefur Borg óttans fyrir fullt og allt.

 

París og Feneyjar 2007

 

Hér lýkur fyrsta bindi.

Bónus

Mér finnst Bónus grísinn óstjórnlega fyndinn. Ég fæ aldrei leið á honum og hann kemur mér alltaf í gott skap. 

Fyrir þá sem hafa áhuga á bókmenntum þá er ég að skrifa sjóðheita ástarsögu um ævintýri Svínku litlu sem vinnur í Bónus.

 Smellið hér http://www.facebook.com/profile.php?id=591806818

Mér finnst samt ekki gaman að versla í Bónus. Afhverfu er alltaf svona kalt í kæliklefanum? Ég skil að þetta sparar einhverja peninga en fyrr má nú aldeilis fyrrvera. Að mínu mati er þetta móðgun við þá sem versla þarna. Það kæmi mér ekki á óvart að einstaka börn og gamalmenni hefðu orðið úti í þessum pyntingarklefa. Eru þetta einhver skilaboð til þeirra sem versla í Bónus? "Þú ert nískupúki/fátæklingur og átt bara skilið að vera kalt, helvítis auminginn þinn."

 

Göfgar vinnan manninn?

Jæja, núna er ég farinn að undirbúa kennslu af alvöru. Ég er að fara að kenna nýjan kúrs í haust og langar að vera búinn að skrifa nokkra fyrirlestra í ró og næði þegar törnin byrjar. Ég hef verið að skrifa um sögu Edgar Allan Poe, "The Fall of the House of Usher". (Það segir enginn "Edgars Allans Poes" nema Jens Guð!) 

Það eru náttúrulega forréttindi að geta algerlega ráðið sínu kennsluefni sjálfur. Maður þarf stundum að minna sig á það þegar letinn nær tökum á manni. Poe er svo dásamlega sturlaður, "kol kreisí," svo maður noti orðalag eins samstarfsmanna minna á Blindrabókasafni Íslands, en þar vann ég í den. Þetta var bassaleikarinn og upptökumaðurinn Sigurður Árnason. Hann var í Náttúru. Hann spilaði líka á bassa og tók upp Ísbjarnarblús. Svona ísl-enska getur nú verið bráðsmellin. Mér finnst alltaf jafn gaman að heyra Bubba tala--"svo hönta þessi lög mann gersamlega"--og Rúna Júl syngja, því Rúni syngur jú með amerískum hreim. Svona er að alast upp í Keflavík.

Titilinn á þessu bloggi er nú í engu samræmi við innihaldið. "What we've got here is . . . failure to communicate." Þessi setning er úr myndinni Cool Hand Luke með Paul Newman. Ég hélt alltaf að þetta væri vestri en þetta er fangelsismynd og bara nokkuð góð. Í einu atriði vinnur Newman pókerleik með því að blöffa og vera kúl áðí. "Sometimes a handful of nothing can be a real cool hand." Einhverra hluta vegna höfðar þessi setning til mín. Það er nettur tómhyggjuundirtónn í myndinni, sem höfðar einnig til mín.

Jæja, dagur er að kveldi kominn og vel það. Það er kominn tími til að fara í háttinn. Mér finnst ég hafa verið nokkuð duglegur í dag. Ég málaði til dæmis veggi í íbúðinni sem þurfti að mála eftir smáviðgerð og gerði það bara nokkuð vel, þó ég segi sjálfur frá.

 

Ameríkuferð

Hunter S. Thompson sálugi skrifaði bók sem heitir Fear and Loathing in Las Vegas. Ég sá myndina og hef gluggað í bókina. Ég hef nú ekki komið til Las Vegas, en ég og tveir félagar mínir, Roger og Ian, skruppum til Seattle fimmtudaginn 9. ágúst og vorum þar eina nótt.

Á leiðinni til borgarinnar stoppuðum við í smábænum Blaine, því að ég var svangur. Við borðuðum á bar sem heitir Babe's. Amerísku skammtarnir eru stórir eins og allir vita og ég og Roger deildum hamborgara með skinku og eggi. Maður fær ekki oft hamborgara með eggi í Kanada og því síður skinku. En hamborgari með eggi minnir mig á ekta íslenskan vegaborgara. En kokteilsósuna vantaði. Því miður kunna bara Íslendingar að búa hana til. (Kann einhver uppskrift að henni?)

Svo héldum við aftur út á þjóðveginn og ókum til Seattle. Ég hafði komið þar einu sinni áður. Þá var ég blankur stressaður námsmaður. Þetta var mun afslappaðri ferð.

Ég kann vel við miðbæinn í Seattle. Á fyrsta stræti drukkum við ítalskan bjór og fengum þá aumustu pitsu sem ég hef nokkru sinni séð. Við báðum vinsamlega um annað eintak. Síðar um daginn gáfum við okkur á tal við tvo aldraða Vítisengla. Þegar þeir komust að því að við vorum frá Vancouver sögðu þeir okkur frá morðum sem höfðu verið framin á kínversku veitingastaðnum Fortune Happiness í Austur Vancouver. Staðurinn stendur greinilega ekki undir nafni.

Daginn eftir fórum við í stóra gamaldags bókabúð, Elliot Bay Bookstore. Ég keypti mér Palace Walk eftir egypska Nóbelsverðlaunahafann Naguib Mahfouz, sem ég er mjög hrifinn af. Ég er byrjaður að lesa bókina, sem er sú fyrsta í Kaíró trílógíunni, og þetta er það besta sem ég hef lesið eftir hann, enda er hann þekktastur fyrir Kaíró bókaröðina.

Svo snerum við heim. Biðröðin á landamærunum var fáránlega löng, enn lengri en á leiðinni til Washingtonfylkis. Svo má maður bara koma með vörur að verðmæti 50 dollara, u.þ.b. 2900 krónur, inn í Kanada án þess að borga skatt. Hvað varð um fríverslunarsamninginn NAFTA?

Tími til kominn

Það er tími til kominn að kona eigi raunhæfan möguleika á því að verða forseti Bandaríkjanna. En mestu máli skiptir þó að Hillary Clinton hefur mikla reynslu og er skynsemdarmanneskja. Demókrata sárvantar góðan leiðtoga. Barack Obama lýsti því yfir nýlega að hann myndi sendi hermenn inn í Pakistan og Afganistan jafnvel þótt að stjórnir viðkomandi landa samþykktu það ekki. Þarna er hann greinilega að sýna löndum sínum að hann láti ekki hryðjuverkamenn valta yfir sig, en fellur í sömu gryfju og Repúblikanar. Þeir fordæma yfirgang og ofbeldi, en telja sig hafa fullan rétt til að beita því ef það hentar þeim. Þetta er vandræðaleg og háskaleg rökleysa sem Ameríkumenn virðast eiga ótrúlega erfitt með að skilja að setur þá á sama bás og öfgaöflin sem þeir eru að berjast við. 

Hillary Clinton styrkir stöðu sína

Ungliðahreifingar

Ég hef aldrei verið mikill aðdáandi ungliðahreifinga. Ég gekk reyndar í Skátana og KFUM þegar ég var polli eins og margir jafnaldrar mínir, en ég sagði mig fljótt úr þessum samtökum því þær snérust að mestu um peningaplokk. Í KFUM fékk hver ungliði 12 happdrættismiða og var sagt að selja þá. Sölulaun voru engin. Í Skátunum þurfti hver ungliði að kaupa græna peysu og fékk einhvers konar heiðursmerki, sem hann þurfti auðvitað að kaupa. Við vorum látnir koma með kökur að heiman og þurftum svo að kaupa okkur inn á kökubasarinn. Skátaforinginn minn fékk lánaðan pening hjá mér til að kaupa sig inn en borgaði mér ekki til baka, þótt ég margrukkaði hann. Að lokum talaði ég við foringjann svo pabbi hans, sem var hærra settur, heyrði til. Föðurnum fannst framkonar sonarins greinilega skammarleg og lét soninn borga mér eins og skot.

Félagi minn hér í Vancouver er Breti sem er giftur rússneskri konu. Þau eru mikið ævintýrafólk og stunda meðal annars fasteignabrask í Pétursborg. Félagi minn sagði mér af ungliðahreifingu sem ber mikið á í Rússlandi (sjá mynd). Sú heitir Nashi (sem þýðir, að mér skilst, Okkar). Hreyfingin er þjóðernissinnuð, andfasísk og hliðholl Putin. Mig langar að kynna mér málið betur, en ég verð að játa að það fór um mig nettur hrollur yfir nafninu. Það hljómar full líkt Nazi. Rússar urðu nú aldeilis fyrir barðinu á nasistum í heimstyrjöldinni síðari og þykir mér furðulegt að foringjar hreifingarinnar skuli kjósa þetta nafn. Pólitískur og trúarlegur heilaþvottur á börnum og unglingum er alltaf skuggalegur. Mér líst illa á þróun mála í Rússlandi. Framkoma þeirra í morðmáli hins fyrrverandi KGB njósnara Litvinenko og tilkall þeirra til Norðurpólsins eru dæmi um hroka og hörku sem boðar ekki gott. Alla vega hef ég ekki hugsað mér að fjárfesta í fasteignum í Pétursborg líkt félagi minn og hans kona.

 

Jafnrétti kynjanna

Fyrst ég var að skella upp mynd af hálfstrípuðum Sean Connery vill maður nú ekki vera sakaður um kynjamisrétti. Þess vegna skelli ég hér upp mynd af hinni fjallmyndalegu Michelle Yeoh. Ég er alltaf svolítið svag fyrir konum sem eru bæði ljúfar og harðar í horn að taka.

Hún er í mynd sem var að koma út, Sunshine, sem er leikstýrt af sama náunga og gerði Trainspotting. Ég hef ekki farið í bíó í sumar. Kominn tími til að skella sér. Sunshine er svona lost-in-space mynd, að mér skilst. Ég hef voða gaman af svoleiðis myndum.